merdivenlerinden aşağı indiğim anda kendimi mabette hissettiğim bir yerdi kemancı. üst, orta ve alt kemancı olarak her katında ayrı bir etkinlik olurdu. biz alt kemancı çocuklarıydık. çalmadığımız günlerde de bi fiil mekanda hazır bulunurduk. dünyada bile eşi benzeri olmayan bir ambiansı vardı. demir konstrüksiyon ağırlıklı sahne, antika ahşap mobilya dolaplar ve varaklı aynalar, duvarda giger'den yılanlı kadın, veya isa'nın son yemeğinden esinlenilmiş kocaman jimi hendrix'li, janis joplin'li büyük tablo. girişinde 2- 3 basamakla konser seyredilen düzlüğe inmeden ara bölüme yerleştirilmiş büyük bilardo masası, kafes içindeki dj + tonmaister kabini vs. vs... zeki abi her akşam elinde birası mekanın her bir bölgesini arşınlardı. büyük kolonların dibinde görüp, merhaba demek için yanına gidene kadar tam ters tarafta barın ucuna ışınlanmış olabilirdi. herkesi tanır, ve muhakkak selamını verir, insanların halini hatırını sorardı. sosyal medya diye dangalak bir mevzu olmadığı için, herkesin birbiriyle kaynaştığı, ortak zevklerin, fikirlerin ve dostlukların da perçinlendiği yerdi burası. ayı orhan'ın kapı güvenliğini sağladığı, punk levent'in ispirtoyla barı ve zaman zaman sahneyi yaktığı, uzaylı çantası ve gözlüğüyle grupların sound'unun ondan sorulduğu dj neşet'le efsane bir mekandı. zeki abi'yi 2 sene önce bugün kaybettik. bugün onun anısına tekrardan bütün o klüpte çalmış ve o havayı solumuş müzisyenler olarak roxy'de olacağız. kemancı ruhunu yakalayamamış şimdiki gençlik için üzgünüm. kemancı dönemlerini çok özlüyorum. köprüaltı döneminden doğup oluşan bu kültür maalesef anılarımızda yaşamaya devam edecek. zeki abi nur içinde yat, senin yerin her zaman kalbimizde var olmaya devam edecek.
Yüreğine sağlık, tanışmamış olsak da o güzel zamanları paylaşmışız. Eşim neden Taksim'i sevmiyorsun diyor, ben Taksim'e gittiğimde Kemancı'yı özlüyorum. Zeki Abi'ye de yeniden saygılar, huzur içinde yatsın. Dediğin gibi Kemancı'yı ve o günlerin Taksim'ini bilmeyenler çok şey kaçırdı, yazık.
YanıtlaSil